انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

۱_
غم‌هات پشت کوه را هم
می‌لرزانْد، چگونه ایستادی؟
آدمک بی‌دست و پا
برای شکیل‌تر شدن
چه‌قدر بها به عشق دادی
رویاتان با همدیگر بود
رویاتان تا به آخر بود
او رفت و عروس شد اما
تو ماندی و حسرت دامادی
سفت‌تر بغل بگیر خود را
سفت‌تر بچسب از گلوی خود
نمک بزن به آرزوی خود
که اینک شکل زخمی‌چرک
ورم کرده و گند می‌زند
به هرچیزی که سابقاً بود
«قبل‌تر از این‌هم مردن بود
بعدتر از این‌هم مردن است»
برنده‌ی جدال تن‌به‌تن است
کسی که ریشه‌ی دلش را
بخشکاند با استادی