انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

« اولاد »
ای عاقلان ، می‌ترسم از اولاد خویش
برجای مِهر و نیکی ام، دشمن بیارندم به پیش
علمی‌که من بنموده ام،ارثی بُد از اجداد خویش
یارب به کی بسپارمش،برنسل و براولاد خویش
ای نسل و ‌‌‌ای اولاد من، اشعارمن گیرید پیش
نیکی بُوَد میراث من،آن را نگهدارش به خویش
یک بچه گرگی گرخورَد درکودکی ازشیرمیش
هر چند قویتر می‌شود، دشمنتری گردد به میش
اولاد من میراث من ، نیکو بُوَد1 بر اهل خویش
از اهل من نَبْود2 کسی،گر راه بد گیرد به پیش
من فطرتم گرگی نَبُد ، راهی نکو بردم به پیش
مانند عقرب کی زدم ،از زهر خود بر خلق نیش
علم علی (ع)لازم بُوَد، سرمشق سازم بهر خویش
سرمشق خودبِستان بشر،از والی ومولای خویش
ترسم به مردم پی برن3نشناسن این اجداد خویش
همراه گمراهان رَوَن، سنگی زنن بر پای خویش
من در طریق زندگی، جهلی نیاوردم به پیش
هرچند جفا دیدم زِ کس،از غیر ویا اقوام خویش
حرفت حسن نیکو بگو،براهل وبر اولاد خویش
تا بلکه تأثیری توان، راهی نکو آرَد به پیش
٭٭٭
1- باشد 2- نباشد 3- دنبال رفتن – دنباله رو
حسن مصطفایی دهنوی