انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

سالها دستان تاول زده‌ی دعا و نحیفم را
با گردنی کج
پیش اغیار نمایش دادم .
سالها دریچه‌ی زخم بر روی دلم
گشوده بود .
سالها می‌گذرد از دست نوشته‌ی زیبایت
که نوشته بودی :
بیا من هستم .
اما . . . . . . . نمی‌توانستم
آخر دستانم به پیش مردم گرو بود !!
مپرس که چه می‌کردند ؟
چون . . .
چون . . .
چون. . . تکدی گری برای بقای مردگی ام
واجب بود .
یادم می‌آید . . .
یکبار تو را پشت چراغ قرمز دیدم
پوپک هم در کنارت بود
لبهایت به رنگ ناخنهایت
ناخنهایت به رنگ آلبالویی
دقیقا همرنگ لنگ تازه‌‌‌ای بود
که من شیشه‌های
اتومبیلها را با آن تمیز میکردم .
یادت هست ؟
یادت هست که مرا دیدی
و نشناختی ؟
اما پوپک شناخت
تو آنقدر محو سونات آفتاب بودی که
حتی سلسله‌‌‌ای از چهره مرا هم
بیاد نیاوردی .
. . .
. . .
چراغ سبز شد .
پوپک بای بای کرد .
مرا به جرم واقعیت دستبند زدند .
وقتی دستانم را بستند و پیش قاضی ایستادم
یاد کودکی ام افتادم که
برای بستن دهانم
به دستم جغجغه دادند .
من همان کودکم .
مرا از زندان بزرگی رها کنید .
مرا به قالب کودکی ام برگردانید .
من نمی‌خواهم بفهمم
#باقر_رمزی_باصر