انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

« صد سال »

چون فراوان یاد دلبر می‌کنیم

« ماه رمضان »
فرخنده زبانی است ، که در ماه مبارک
شب تا به سحر، ذکر خدایش به زبان رفت
فریاد بر آرید ، که ماه رمضان رفت
آن مرحمت3 و لطف خداوند جهان رفت
آن روزه و طاعات ،که چون نُقل میان بود
از بین همین خلق، همان نقل4 میان رفت
در طاعت حق بودي و از بهر جنان رفت
از بهرجنان طاعت حق كرد و آنهم به جنان رفت
خجلت ز کسی بود که در روزه خوری بود
خجلت کِشی از چهره ي آن روزه خوران رفت
٭٭٭
3- مهرباني- بخشش 4- تنقلات- ميوه شراب
حسن مصطفایی دهنوی

سلام!
اینجا عطر دلنشین یادت هر لحظه همنشین من است. خورشید هر روز با یاد تو طلوع می‌کند و ماه سرخوش از نامِ زیبای تو نور می‌تابد.
به درخت‌های انار، قول داده‌ام وقتی تو بیایی ساعت‌ها برایشان شعر بخوانم و ساعت‌ها میخکوب نگاه مهربان تو باشم.
باور کن عطر خوش حضورت تمام گل‌های عالم را مست کرده، من به کنار، خودت بهتر می‌دانی بی تو نفس کشیدنم بند می‌آید.
از تو چه پنهان این روزها، سرگرم سرودن شعرهایی هستم پر از اشک، پر از آه. قدمی‌از سوی تو کافی است تا تنِ شعرهایم به لرزه بیفتد. مانده‌ام چه کرده‌ای که تمام گنجشک‌های شهر هم تو را به خواب می‌بینند؟!
لیلای مهربانم، اگر خواستی برایم نامه بنویسی به همراه آن، عکسی دیگر بفرست. عکس قدیمی‌ات را در جیب پیراهنم گذاشته‌ام، تا قلبم آرام بگیرد.
لاکردار این قلبِ بی‌تابِ من، دیگر طاقت دوری تو را ندارد... زودتر خودت را برسان!!!
گل وجودم تشنه در حسرت شبنم حضور توست.

« سجده »
خدا را هر زمانی سجده کردم
شفائی عاجل1 آمد ، بهر دردم
نه من بیهوده حق را سجده کردم
ز سجده ، جهل خود افزون نکردم
زِ سجده معصیت را توبه کردم
که گِـرد معصیت ، دیگر نگردم
سجودش را دیگر من رد نکردم
نه من بیهوده گرد سجده گردم
چو شیطان سجده اش رد کرد و دیدم
خوشم از آنکه ، چون شیطان نکردم
بنی آدم شدم ، گر سجده کردم
وجود خویش را ضایع2 نکردم
از آن روزی که من این کار کردم
نیامد درد دیگر روی دردم
بدی از خود نکردم ، سجده کردم
تکبر بر سَرم افزون نکردم
غلط‌ها همرهم بود و نکردم
دلم را از غلط ، پُـر خون نکردم
جفا دیدم ، جفا3 بر کس نکردم
به مظلومان ، جفا از خود نکردم
به سجده از خدایم یاد کردم
زِ خود عهد خدا ، تجدید کردم
به هر وقتی که من یک سجده کردم
بسا بدها که از خود رد بکردم
حسن هر دَم مگو هی سجده کردم
اگر سجده نمی کردم ، چه کردم
٭٭٭
1- سریع 2- تلف- تباه 3- ظلم و ستم
حسن مصطفایی دهنوی

زاینده رود خاموش

هر آن کسی که خطا کرده
دست بر انکار می‌زند
مگر قمارباز، مبتهج
باختش را جار می‌زند؟

« جنگ يار »

تا به کی باید نهانی دوست داشت؟

شاعرم ؟